" ... Τα Μεγάλα Λιβάδια µαζί µε τον περιφερειακό οικισµό των Μικρών Λιβαδιών βρί­σκονται στο οροπέδιο του Πάικου σε ύψος 1.250 µ.

Μέχρι το 1912 υπάγονταν στον καζά του Γευγελή και µετά την απελευθέρωση υπάγονταν στην επαρχία Ενωτίας ή Αλµωπίας. Σήµερα υπάγονται στην επαρχία Παιονίας του Νοµού Κιλκίς. Τα πρώτα φαλκάρια βρέθηκαν εδώ περίπου στα 1760 λίγο µετά την καταστροφή της Γραµµούστας. Σταδιακά άρχισαν να εγκαθίστανται και άλλα φαλκάρια διωγµένα από τις κατεστραµµένες τους περιοχές και κυνηγηµένοι από τον Αλή Πασά.

Αρχικά δηµιούργησαν καλυβιακούς οικισµούς στις γύρω περιοχές ( εξού και το βλάχικο όνοµα του χωριού Καλίβιλι ) και σιγά - σιγά άρχισαν να χτίζονται τα πρώτα πέτρινα σπίτια στη σηµερινή τοποθεσία του χωριού. Η πληθυσµιακή σύνθεση των Μεγάλων Λιβαδιών είναι κυρίως από Γραµµουστιάνους, δεύτερη οµάδα τους Περιβολιώτες, λίγους Σαµαρινιώτες και Φουρκιώτες και κάποιες οικογένειες από τη Μοσχόπολη. Στην πρώτη επίσηµη απογραφή το 1913 τα Μεγάλα Λιβάδια ανέρχονται στην ένατη µεγαλύτερη κοινότητα της Κεντρικής Μακεδονίας µε 5.600 κατοίκους, τα Μεγαλολιβαδιώτικα κοπάδια έφταναν τα 250.000 αιγο­πρόβατα και 3.000 - 4.000 φορτηγά ζώα.

Το χωριό καταστράφηκε δύο φορές στις 4 ΜαΙου του 1944 από Γερµανούς και στην αρχή του εµφυλίου το Σεπτέµβριο του 1946. Έτσι οι Μεγαλολιβαδιώτες ρίζωναν σταδιακά στις περιοχές που ξεχειµωνιάζουν ... ".

" ... Η γιαγιά µου κατάγεται από τα Μεγάλα Λιβάδια. Το χειµώνα όλες οι οικογένειες κατοικούσαν σε πεδινά χωριά, ενώ το καλοκαί­ρι ανέβαιναν στα Λιβάδια. Το χειµώνα τα σπί­τια έµειναν κλειστά και τα υπάρχοντά τους έµειναν σε φτωχές οικογένειες, που δεν είχαν την οικονοµική δυνατότητα να µετακοµίζουν δύο φορές το χρόνο και το καλοκαίρι τα έπαιρναν πίσω. Στο χωριό γινόταν παζάρι δύο φορές την εβδοµάδα, όπου οι έµποροι πουλούσαν ρόδια, κάστανα, καλαµπόκια, ζαρζαβατικά Κ.ά ... "
( Χρυσούλα Σίβn - Χρυσοχόου )